Venezuela Tras Chávez
É o chavismo anti-sistema? Este artigo de opinión vai dedicadO a promover unha visión mais crítica do periodo de goberno chavista e sobre todo da idea da Revolución Bolivariana como unha alternativa ao Sistema economico actual, en vez de ser unha etapa histórica lóxica na dinámica capitalista.
Vazquez Pinheiro
15 de April · 1118 palabras.
15 de April · 1118 palabras.
x
🕘 Resumen
El artículo informa que Nicolás Maduro ganó las elecciones en Venezuela en un clima de euforia por los logros de la "revolución bolivariana" y los 14 años de gobierno del PSUV. Durante este tiempo, se redujo la pobreza extrema en un 58%, se eliminó la desnutrición y se multiplicó el gasto educativo, convirtiendo a Venezuela en el tercer país del mundo con más universitarios. También se dio acceso al 98% de la población al agua potable, aumentó en un 169,6% el gasto en sanidad y el programa de creación y distribución de viviendas es la envidia de cualquier persona de izquierdas en el mundo. Sin embargo, el autor del artículo cuestiona si estas reformas realmente combaten al sistema o más bien lo refuerzan. Se mencionan datos como la baja deuda económica de Venezuela, las altas reservas petroleras y el crecimiento económico anual del 4,3%, lo que la convierte en una de las potencias emergentes de América Latina. El autor concluye que, siguiendo la evolución de la historia, la "revolución bolivariana" no durará para siempre y que su caída podría ser por las causas más comunes de decadencia política: corrupción, escándalos y pérdida de energía en el proceso reformador.De súpeto, “Venezuela aparece no mapa”, din os venezolanos. "Recuperamos a nosa dignidade". É incrible, sen dúbida. E comparto todo o seu xúbilo....
Todo?......non.
Para moitos esta é a tan preciada revolución socialista que estabamos agardando, e non sei por qué, pero non podo deixar de pensar que moitas das reformas que se encaminhan a mellorar as estadísticas e datos económico-sociais venezolanos, non combaten realmente ao sistema, máis ben ao contrario. Hai un montón de datos que me ponhen os pelos de punta, como que a economía venezolana ten unha débeda moi baixa e a maior reserva petroleira do mundo, a economía medrou un 47,4% e segue a medrar un 4,3% anualmente, que é xa unha das potencias económicas emerxentes máis en alza en America Latina e especialmente que se ubica no sexto lugar entre os países en vias de desenvolvemento que mais gastan en armamento. Todos estes son datos mais ben serían a envexa da recentemente putrefacta Margaret Thatcher...
Seguindo as vias de evolución que a Historia nos proporciona, non podo evitar pensar que a "Revolución Bolivariana" non durará para sempre. Nada dura para sempre, iso xa o sabemos. Non sei como chegará a caída (que semella xa non tan lonxe á vista da pequena diferencia nos resultados dos comicios de hoxe 15 de abril entre Maduro e Capriles), pero imaxino que será polas canles tradicionais de decadencia que atenaza a un partido político cando se enquista no goberno, como corrupción descarada, escándalos, perdida de enerxía no proceso reformador, aburrimento do pobo en canto a unha política repetitiva, ou simple “cambio de mentalidade da poboacion venezolana”.
E con esta última me refiro á idea que e a clave do que pretendo transmitir. Tenho o temor de que a "Revolución Bolivariana" triunfará en convertir a Venezuela nun Estado de Benestar exemplar ao modo nordeuropeo, pero que non vai a ir mais aló. Tenho o temor de que os venezolanos, unha vez pasado de pobres a clase media, comecen a notar na sua caluga esa sensación de egoismo e instinto de protección da propiedade e do conquistado tan ben conhecida na burguesia, e enton comecen a sua vez a deixar esos discursos tan radicais aparcados, para abrazar ao primeiro idiota de gorro azul que lle prometa creditos lixo de alto risco a un 4% tae co que se poderán mercar o coche deportivo de ultima gama, unha historia que ben conhecemos os europeos. E de súpeto, unha manhá, atoparanse a si mesmos votando a Capriles porque “favorece a emprendedores”. Lonxe quedará o recordo dos oligarcas que esclavizaban venezuela nos tempos pre-Chávez. Agora, eles mesmos seran a clase media, esa clase sempre acomodada adoradora do becerro de ouro, negando o seu orixe proletario e querendo a toda costa ser burguesía.
E a Venezuela actual é o terreno perfecto para un partido de dereitas. Un país rico e cunha economia que só ten visos de mellorar, cunha clase media que conquistar e cun terreno abonado para comezar a privatizar de novo e sobre todo para utilizar esos instrumentos que o Chavismo lles deixou para convertir a Venezuela nunha potencia hexemonica no continente sudamericano e no mundo. O dinheiro esta circulando en Venezuela mais que nunca, porque agora todo o mundo o ten, e xa se sabe que a rio revolto.....
Con este proceso que non é novo, e podemos equiparar claramente co que xa pasou en menor medida en Espanha con Felipe González e as suas catro lexislaturas de goberno que supuxeron o establecemento do Estado de Benestar ou no aínda mais cercano e exemplar Brasil, onde aquel pequeno sindicalista radical chamado Lula comezaría por mítins radicais e anticapitalistas no Partido dos Trabalhadores do Brasil e remataría por entronarse presidente dun país que opta por ser unha das 3 potencias mundiais no seculo XXI e que non esta dubidando en vender o Amazonas, pulmón da Terra, ao mellor postor. Mírese como todos os experimentos de indole “socialista” que se queren abrir un caminho no mundo Capitalista rematan por virar dramáticamente á dereita e acomodarse no panorama internacional. Curiosamente, China esta encantada e ávida de explorar estes novos países emerxentes que querendo negar o poder exemónico ao “Imperio cabron” (EEUU) rematan simplemente por cambiar unha superpotencia por outra e se alinean con eles, non menos cabróns.
Deste xeito, a afamada marca da “Revolucion Bolivariana” non remataría sendo mais que o triunfo –cun discurso mais radical obviamente- da SOCIALDEMOCRACIA, caminho erróneo na loita por rematar co Capitalismo. Esta remataría entón por convertir a Venezuela nun pais que segundo os datos macroeconómicos que tanto lle gustan aos neoliberais, é rico. E económicamente funcional e exitoso, dentro do capitalismo claro, incluso se é un capitalismo “amable”.
Por suposto que con isto non estou negando os avances en materia social logrados polo PSUV, como tampouco se negan os avances sociais de Felipe Gonzalez nin os de Lula. Son moi necesarios nun pais no que as desigualdades e a falta dun texido publico impiden o benestar e a simple supervivencia de gran parte da poboación, e sobre todo pon un pouco de parte dos pobres na balanza de clases. E por suposto que son consciente que a un mendigo desnutrido venezolano, que agora ten casa e comida gratis por parte dun dos miles de plans de axudas sociais que reparten comida de valde a 5 millons de persoas, lle suda se é dentro do sistema capitalista ou non. Por suposto que son plenamente consciente de isto e non quero que esta opinion sexa malinterpretada.
Mais ben, esta opinión vai dedicada a promover unha visión mais crítica do periodo de goberno chavista e sobre todo da idea da Revolución Bolivariana como unha alternativa ao Sistema económico actual, en vez de ser unha etapa histórica loxica na dinámica capitalista que en Europa se deu trala II Guerra Mundial co Keynesianismo. E por suposto como pregunta a esos europeos que, tendo grandes armas e ferramentas intelectuais nas suas mans como tenho eu, profanan gritos de xúbilo polo chavismo nun discurso totalmente antisistma e anticapitalista. A todos esos gustariame preguntarlles.....De verdade non o vedes? Manda carallo, ogallá me equivoque...